Blog en artikelen
Waarom diëten niet werkt en wat dan wel werkt.
Alkmaar, 21 september 2020
Ik was veertien, toen ik me realiseerde dat het niet goed met me ging. Ik hongerde mezelf uit tot het punt, dat ik bijna letterlijk omviel en at dan alles wat ik maar kon vinden om mijn bloedsuikerspiegel weer omhoog te krijgen. Ik had het altijd koud en wat ik deed, was niet heel gezond. En ik wist het. Op een dag besloot ik naar de huisarts te gaan, want ik had hulp nodig. Ik wist niet hoe ik dat proces van eetbuien, uithongeren, afvallen en weer aankomen, kon stoppen. Het advies van de huisarts was dit: ‘Als je een eetbui aan voelt komen, drink dan een glaasje water en doe wat buikspieroefeningen.’ Geweldig advies, daar kon ik echt wat mee. Ik voelde me ook echt gehoord en begrepen. (Niet, dus) Ik weet nog, dat ik dacht: meent ze dit nu serieus? Ik ben veertien, niet bepaald een leeftijd, waarop je makkelijk om hulp vraagt. Ik vraag om hulp en nu krijg ik dit als advies? Echt?
Ik was zo gedesillusioneerd, dat ik besloot, dat ik het zelf wel zou oplossen. Dat lukte natuurlijk niet echt, want ik had geen idee, hoe ik dat moest aanpakken. Ik hongerde mezelf dus nog meer uit, kwam steeds meer aan en toen ik ongeveer drieëntwintig was, woog ik drieënnegentig kilo, terwijl ik 1,71 mat in lengte. Ik las een boek over het Montignac dieet en besloot dat te gaan doen. Ik verloor vijfentwintig kilo en was helemaal heppie de peppie met mijn slanke lijf. Ik hield dit ongeveer een jaar vol. Toen haalde ik een pak koekjes voor visite, at er zelf een en de dag erna at ik de rest van het pak leeg. Het was alsof er in mijn hoofd iets misging. Ik kwam weer aan, volgde een ander dieet, viel af. Kwam weer aan, volgde een heel duur dieet, viel af, kwam weer aan. Ik ging naar een centrum voor obesitas patiënten, viel af en kwam weer aan.
Toen ik dertig was en inmiddels ruim honderd kilo woog, deed ik een ‘Persoonlijk dieet’ waarvoor ik bloed moest prikken en allerlei waardes in de gaten werden gehouden. Ik mocht, precies zoveel van dit en zoveel van dat, eten en vooral heel veel niet. In vier maanden tijd, viel ik vijfendertig kilo af. Het was een hel. Ik deed het, omdat ik graag een kind wilde, en tegen mezelf zei, dat ik dat kind niet in zo’n gifbelt (want zo zag ik mijn lichaam) wilde laten groeien. Die vier maanden waren één zwart gat, zo ellendig voelde ik mij. Ik zette door, want ik wist waar ik het voor deed maar ik heb gehuild en gehuild en gehuild. Het was verschrikkelijk en traumatisch. Ik viel genoeg af, mocht moeder worden van een gezonde, prachtige zoon en kwam daarna in rap tempo weer aan. Ik heb daarna nog af en toe halfslachtig geprobeerd om af te vallen maar ik kon het gewoon niet meer. Een paar kilo en dan rende ik weer naar de winkel om koek te halen om mijzelf te troosten.
En ineens woog ik bijna honderdvijfentwintig kilo, kon mezelf bijna niet aankijken in de spiegel en haatte foto’s van mezelf. En toen, op een dag, besloot ik, dat het genoeg was. Ik weigerde nog ooit op dieet te gaan. Iets in mij zei, dat ik dit nu meer dan twintig jaar had geprobeerd en de uitkomst steeds hetzelfde was. Maar wat dan nu? Ik had dan wel besloten, niet meer op dieet te gaan maar ik woog nog steeds veel te veel. Andere mensen vertelden mij dat ook. Niet goed voor je gewrichten. Laat je suiker en je cholesterol eens checken. Zou je niet toch…? NEE. Ik had mezelf een belofte gedaan: ik zou mezelf nooit meer zoiets traumatisch aandoen. Want zo voelde het voor mij, iedere keer als ik op dieet ging. Traumatisch.
En het was op het moment, dat ik me afvroeg, waarom dat zo verkeerd voelde, dat ik het antwoord ineens ook wist: Omdat ik het niet deed uit liefde voor mezelf.
Ik ging op dieet, omdat ik vond dat dat MOEST. Ik ging sporten, omdat ik vond dat dat MOEST. Ik ontzegde mij van alles wat ik lekker vond, omdat ik vond dat dat MOEST. Ik haatte mijn lichaam, was boos en verdrietig, dat ik eruitzag zoals ik eruitzag. Ik voldeed niet aan dat ideaalbeeld, dat anderen mij voorhielden. Het ideaalbeeld, wat ik had aangenomen en mijzelf constant aan toetste. Ik deed zo onaardig tegen mezelf. De dingen die ik tegen mezelf zei, waren vol oordelen, hard, zelfs gemeen. En ik realiseerde me, dat wat ik tegen mezelf zei, nooit, nooit, nooit tegen een van mijn vriendinnen zou zeggen. Het idee, dat ik tegen een van hen zou zeggen: ‘Wat ben jij lelijk, ik kan je niet uitstaan. Je kan ook niks, hè?’
Ik realiseerde me op dat moment, dat ik niet mijn eigen beste vriendin was. En ik schrok daarvan. En het was dat moment, dat ik besloot, om voortaan mijn eigen beste vriendin te worden. Mijn lichaam als een vriend te zien en te beschermen. Lief te zijn voor mijzelf, zoals ik voor anderen was. En doordat ik van mijzelf ging houden, voor mezelf begon op te komen (want dat doe je ook voor je vrienden of je eigen kinderen) begon ik te veranderen. En het duurde niet lang voordat ik in mijn voeding andere keuzes ging maken.
Ik stopte met suiker eten, omdat ik dat WILDE, omdat ik wist, dat dat voor míjn lichaam niet goed was en ik WILDE dat mijn lichaam gezond werd. Wat voorheen altijd een probleem was- ik dacht serieus al meer dan tien jaar, dat ik een suikerverslaving had- was geen probleem meer. Af en toe eet ik een gebakje, omdat ik dat WIL en ik voel me er niet schuldig over, omdat ik het bewust doe. Ik ben nog steeds niet op dieet, dat zal ik ook nooit meer doen, want dat WIL ik niet. Ik maak andere keuzes m.b.t. voeding en beweging, omdat ik voor mijn lichaam wil zorgen. Uit liefde. En het is dat verschil: van vinden dat het MOET vanuit een oordeel naar het WILLEN omdat ik graag goed voor mezelf WIL zorgen, van HAAT naar LIEFDE voor mezelf.
En nu val ik af. En het is eigenlijk niet eens mijn doel. Het is een soort bijproduct van de keuzes die ik nu maak. En het gaat zó gemakkelijk. Ik doe er geen moeite voor. Het gaat vanzelf. Wat fijn is, is dat ik steeds beter mijn lichaam begrijp. Steeds beter voel, wat mijn lichaam nodig heeft. En ja, soms is dat een gebakje. En soms is dat slaap en soms even een knuffel, of een warme trui, of een bad, of even lekker in mijn eentje op stap. En dat voelt zó goed. Ik ben zo dankbaar voor mijn lichaam. En dat had ik een paar jaar gelden mij niet voor kunnen stellen.
En ik hoop, dat jij, die dit nu leest, hier wat mee kan. En dat jij ook kiest om vanaf nu van jezelf te gaan houden, je eigen beste vriend of vriendin te zijn. Want ook jij bent een prachtmens. Jouw lichaam is zo lief en goedaardig, dat het jouw liefde en bescherming verdient. Liefde brengt het mooiste in jezelf naar boven.
Sandra Schot- van Baar
p.s. Wil je meer weten, vind me dan op Facebook: Haai Sensitive, of Happy Mirror, of mijn website: www.haai-sensitive.nl