Over...

Ik wist toen niet beter. Mijn lichaam was mijn vijand en ik ging het gevecht keer op keer aan. Tot ik op een dag besloot, dat ik niet meer wilde vechten. Ik wilde geen dieet meer doen. Ik wilde niet meer naar de sportschool om dat dat 'goed voor mij was'.  Ik had er zó de balen van. Ik was verdrietig, boos en zo vaak teleurgesteld in mijzelf, dat het echt niet meer leuk was.

Ik vond mijn lichaam verschrikkelijk. 'Dat ziet er toch niet uit?' zei ik tegen mezelf. En als ik afgevallen was, was daar steevast dat stemmetje, dat zei: 'Benieuwd hoe lang je het deze keer volhoudt.'  En als ik dan weer aankwam, dan was daar het : 'Zie je wel, je kan ook niks. Je bent lui, je hebt geen discipline, alles wat je doet, mislukt.'

Daarna probeerde ik heel hard dat stemmetje te negeren en dan begon het hele circus weer opnieuw. Afvallen, aankomen. Dat wilde ik echt niet meer en ik nam het besluit om nooit, nooit, nooit meer op dieet te gaan.

Op een avond stond ik voor de spiegel en was zo ongelukkig met wat ik zag. En ineens was daar een hele heldere gedachte: Zou jij tegen je vriendinnen zeggen, wat je tegen jezelf zegt?

Ik was even stil, ik schrok van die vraag maar het antwoord was er meteen: 'Nee, nooit.' Ik realiseerde me, dat ik geen vrienden was met mezelf. Ik wees mijzelf steeds maar af, haalde mijzelf naar beneden, verachtte wat ik zei, wat ik deed, hoe ik er uitzag. Ik heb me nog nooit zo kwetsbaar gevoeld, als op dat moment.

De gedachte: Wat zou je doen, als iemand zo tegen een van jouw vriendinnen zou praten? borrelde omhoog. Het antwoord was: Ik zou naast mijn vriendin gaan staan, het voor haar opnemen en haar beschermen als dat nodig was. Het was op dat moment, dat ik voor het eerst een sprankje liefde voor mijzelf voelde. Voor het eerst, dat in mij opkwam, dat ik dat voor mijzelf kon kiezen, voor mijzelf kon zorgen, voor mijzelf kon opkomen en mijzelf kon beschermen.

Ik ben mijn eigen beste vriend geworden. Dat was wat ik nodig had. Ik vecht niet meer tegen mijn lichaam. Ik hou van mijn lichaam, kom op voor mijn lichaam en bescherm mijn lichaam. En in de rust die dat gaf, begon ik af te vallen. Wat was het grote verschil tussen daarvoor en daarna? Daarvoor wilde ik afvallen omdat ik vond dat dat moest. En daardoor was het een strijd. Daarna, wilde ik beter voor mijzelf zorgen en ik maakte daarom andere keuzes. Dat resulteerde in gewichtsverlies.En het gaat zo gemakkelijk. Daar moet ik nog steeds wel eens aan wennen.

Maar dat was niet het enige wat het deed. Door voor mijzelf op te komen, merkte ik, dat ik mij ook anders ging gedragen naar anderen. Ik kreeg meer durf en meer plezier. Meer zelfvertrouwen en een veel beter beeld van mijzelf. Ik ben zoveel gelukkiger dan daarvoor. Zoveel meer in balans. Zoveel liever naar mezelf en daardoor ook duidelijker soms naar anderen. Want ik kom nu voor mijzelf op, ik bescherm mijzelf nu en ik zorg voor mijzelf. En het maakt me een eerlijker, liefdevoller, evenwichtiger mens.

En ik wil het anderen ook leren. Anderen, zoals ik, die blijven jojoën, in strijd zijn met hun gewicht en zichzelf, een slecht zelfbeeld hebben en het gevoel hebben, dat wat ze ook doen aan hun gewicht, het toch niet helpt.

Wat als ook jij vandaag beslist je eigen beste vriend te worden? En als je niet weet, hoe dat er uitziet, niet weet, hoe je dat moet aanpakken of twijfelt, of je dat kunt, mail me dan, geef je op voor mijn 'Happy Mirror' programma of bekijk mijn downloads. Ik gun jou ook zo dat goede gevoel.

Groetjes, Sandra